از الان همین الان میدونم دلتنگ خواهم شد دلتنگ دانشگاه قبلم دلتنگ حیاطش دلتنک استاد های دلتنگ فضای دانشگاه همین الان هم دلم تنگ است و چهارسال با هر سختی بهترین روزهای زندگیم شکل گرفت .
احساس به زندگی اینه هیچوقت سکون نداشتم هیچوقت یکجا ماند حالم را خوب نکرد هیچوقت قانع نشدم وقتی مهاجرت کردیم شهر برام جذاب بود تمامش رو زیر ورو کردم تمام جاهایی که برام جذاب بود دانشگاهم رو زدم تهران چون خیلی بزرگ بود بیشتر قابل کشف کردن بود و ارشدم رو زدم یه دانشگاه دیگه چون همیشه آرزوم بود مقصد بعدی یک جای دیگه است یکجای دورتر و جذاب تر.
قبلا وقتی به یکی از آرزوهام میرسیدم حالم خوب میش خوشحال می شدم فریاد میزدم و می دویدم جدیدا دیگه مثل قبل نیستم دیگه می دونم هر شادی صرفا شادی نیست و هر غمی صرفا غم نیسا پر از زوایای پنهان خوب و بدن و گاهی پر از سختی.
و دوستی که از دوران کودکی باهم بودیم و الان تنها کسیست که اجازه دارد کنارم بنشیند و مرزهایی از من را بشکند که هیچ کس دیگر این فرصت را تداشته باشد می نشیند از روابط خودش د دوست پسرش میگوید از نحوه عزاداری کردنش و می نشیند میگوید زهرا بس است تا کی درس تا کجا درس یکی از بچه ها با این استرس درس ام اس گرفت نگرانتم بیخیال شو اگر هم نمی توانی آدم باش اینجا نمان خودت را جمع کن و برو برو یکجا شاید یاد گرفتی زندگی کنی .
نمی داند چندین سال است نشتاقم مشتاق تغییر رفتن و رها کردن ولی نمی دانم گاهی تقدیر همین است هر چند نخواهی.
