حالم

از آدمای جدید خسته ام از تمام مراسمات خسته ام آدم هایی که می نشینند روبه روی یک دیگر نظر می دهند میپرسند و بعد از هر نتیجه منفی همگی در سکوت مینشینن و در نگاهشان پر از حرفست که من از ترجمه تک تکشان بیزارم برای همین سرم را می اندازم پایین و دوباره سعی میکنم خودم باشم بخندم و فراموش کنم خانوادم چه انتظاری ازم دارن .

دفعه اخر چنان خورد شدم که نه حرفی برای گفتن داشتم نه رویی برای نگاه کردن به چشمان تک تکشان دلم نمی خواست خدا را صدا کنم یادم هست فردا صبحش وسایلم را جمع کردم برگشتم خوابگاه تا یک ماه نیامدم ماندم درد کشیدم و آرام نشدم نفرتش و ترسش هنوز گوشه قلبم هست و هر لحضه برایش دعای خیر میکنم و حالا اینبار دوباره همه چیز تکرار میشود از تک تک حرفاها بیزارم شبها خوابم نمی برد از همه چیز میترسم تاریکی شب و فردایی که نمی دانم که با کدام توان باید زندگی کنم از تک تکشان بیزارم دوست دارم این خشمم را خالی کنم هیچ چیز نیست هیچ کس نیست به جز خانواده ام عجیب شدم ناشناخته درد دارم دردی بی درمان که هیچ کس نمی فهمد هیچ کس هراسم را دردم را نمیفهمد دلم نیست نماز بخوانم دلم نیست آرام بگیرم درد زندگی دادم را درآورده گوشه تخت افتاده ام بدنم سرد است من از فردا میترسم از شکست میترسم از نگاه پرترحم میترسم از غم چشمان مادرم میترسم از دوباره ایمان اوردنم میترسم حالم از امروز و فردای خودم بهم میخورد حالم از این زندگی بهم میخورد

درد دارم دردی کهنه عمیق قلبم گرفته مادرم میداند درد میکشم اشک میریزد من میدانم درد دارم فریاد میزنم اشک میریزم ولی ارامشی نیست باد امده همه چیز را برده همه چیز را خدا را ارامش را هرچه که میتوانسته برده ارام نمی شوم پدرم میگوید بچه نباش محکم باش قرار است زندگی کنی زن باید قوی باشد هستم قوی هستم گاهی طغیلن میکنم مثل امشب تحملم میرود درد زور میشود مادرم می آید از همسایه میگوید از فامیل حرف میزند ارام بگیرم ارام میگیرم باز هم درد میماند یک گوشه میشود کهنه درد می دانم یک روز میشود دیوی تمام زندگیم را میبلعد.