اتوبوس

خدایا جایی که ارومم رو ازم نگیر دور بودن از اینجا رو ازم نگیر فقط وقتی دورم ارومم فقط وقتی نیستم ارامش دارم نمی دونم فردا پس فردا و فرداهای دیگه چی میشه ولی ازت میخوام که این ارامش دوری رو ازم نگیری وقتی برمیگردم ارامش کوتاست خیلی کوتاه اینقدر کوتاه که اصلا نیست .

وقتی خونه خودت نتونه ارومت کنه وقتی بیای میش خانوادت اروم بشی قدرت پیدا کنی برای مبارزه برای جنگیدن و قبول شدن و خانوادت اینقدر بهم ریخته باشه که تیروترکش هر کدومشون یکجا فرود بیاد یعنی اینکه اینجا ارامشی نیست توی دو روز اومدنم دوبار دعوام شده با مادرم که فقط باید توجیهش کنم که مادر من اینطور نیست که تو فکر میکنی خواهرم مریضه و منم که سالمم از دست کنایه های مادرم اروم نیستم مدام می سوزونم فقط کافیه خودش و خانوادش یه نقطه ضعف پیدا کننن فرقی نمیکنه این نقطه ضعف مال بچشون باشه یا مال همسایه دست میزارن روش تا داغونت نکن دست بردار نیستن خیلی عجیبن با تمام وجود از دایی هام و خالم دوری میکنم ولی از مادرم چطور میشه دوری کرد وقتی بعد یک ماه میای خونه و در عرض دو روز سه بار اتیشت میزنه یعنی بودنت جز درد هیچ چیزی به همراه نداره بعضی وقتا از جنگیدن خسته میشم گاهی از سکوت کردن خسته میشم گاهی به عدالت خدا برای دردهایی که میکشم شک میکنم گاهی دیوونه میشم مثل امروز مثل اینجا وقتی از ته دل حالم بده و به خاطر خواهرم نمی تونم گریه کنم و باید منتظر باشم تا یاعت بشه دوازده شب سوار اتوبوس بشم و بعد با تمام وجود اشک بریزم تا اروم بگیرم .

قبلا نمی فهمیدم تواضع یعنی چی الان میفهمم نیازی نیست یاد بگیری تواضع داشته باشی زندگی بهت یاد میده سربزیر بشی فروتن بشی همه اینها رو زمان یاد میده برای بیست و سه سال سن یاد گرفتن این چیزها زیادی زود نیست؟

این روزها به جز سکوت و تحمل کاری ازم ساخته نیست توان دیگری ندارم با مادرم بجنگم؟ با زندگی بجنگم؟ با خدا بجنگم ؟ دقیقا باید چکار کنم هیچ کاری به جز صبر نمی تونم انجام بدم .

و نیروی درونم که مدام تشویقم میکنه به بلند شدن و زندگی کردن نیرویی که نمی دونم از کجا میاد ولی میدونم اینقدر قوی هست که هر روز مقاوم تر مصصم ترم میکنه برای جنگیدن و گاهی کاری ندارم به جز سپردن تمام چیزها به همان خدایی که عدالت اش مشهور عالم و ادم است.

و خدایا تو به من بدهکاری خدایا تو به من بدهکاری خودت هم میدونی.