امیدوار

به نقطه پذیرش رسیدم یکبار سه سال پیش سال ۹۴ توی همین خیابونی که الان زندگی میکنیم به این نقطه رسیده بودم منتهی فقط ده ساعت شایدم کمتر این حس رو تجربه کردم.

امسال وقتی دویدم و نرسیدم وقتی دوتا  از عزیزترین انسان های زندگیم رو از دست دادم وقتی خواهرم بیمارشد خانوادم ارامش رو از دست داد خودم رو برای همه چیز اماده کردم ولی هنوز احساس میکنم یک چیز پابرجاست حسم به زندگی و آرزوهام هنوز آماده ام برای تلاش کردن هنوز نفس و توان جنگیدن دارم ترس هم دارم ولی یک چیز هست که تمام این ها را کم رنگ میکند و آن هم شاید ایمان است به یک روز رسیدن و به یک روز ارامش را تجربه ک دن من هنوز هم امیدوارم.