عصبی

نسبت به یکسری از کارهام احساس گناه میکنم بشدت عصبیم حتی حوصله نزدیک ترین آدم های زندگیم رو هم ندارم سال کنکور ارشدم سرم توی کتابامه و مدام تمام کارهام توی فکرم تکرار میشن انقدر که خستم می کنن . قدرت بخشش یا انعطاف پذیریم رو از دست دادم حالم بده و دیگران این رو میدونن و فکر میکنن من ازشون دوری میکنم مغرورم در حالی که نمی دونن نزدیکی بهشون باعث میشه عصبانیتم به رابطمون اسیب بزنه این حال دوساله که دیوانم کرده دوستام رو از دست دادم از اقوامم دور شدم و حالا خانوادم که حتی نمی تونم یک لحظه کنارشون اروم بگیرم قدرت بخششم رو از دست دادم به شکل عجیبی حوصله هیچ کس رو ندارم و دارم سعی میکنم وسط تمام این حال بدم اندک ادمایی که برام موندن رو از دست ندم مثل دوستم سیما که توی خوابگاه با تمام رفناری که باهاش داشتم موند و اخر واسه رفتنم گریه کرد مثل مادرم و پدرم مثل مادربزرگم مثل یکی از دایی هام .

وقتی رفتم خوابگاه از خانواده پدرم جدا شدم و به خانواده مادرم نزدیک شدم و رفتاری که داشتن خیلی من و تحت تاثیر قرار داد شخصیتم عوض شد و تحت تاثیر غربت قرار گرلتم و الان ارامشم رو از دست دادم من ادمی بودم که دنیا با تمام مشکلاتش فقط یه لیخند عمیق تر روی لبم می اورد و همه چیز برام جدی نبود ولی الان اوضاع خیلی تغییر کرده شدیدا به مشاور احتیاج دارم شدیدا.