ملیکا

یک خواهر دارم دوازده سال ازم کوچک تره وقتی به دنیا اومد علاقه خاصی بهش نداشتم دلیلش این بود که مادرم بعد از من دوتا بچه آورد که بشدت اعصاب خورد کن بودند که یکیش همین ملیکا بود کتابام رو پاره میکردند خط خطی میکردن یکیشون انقدر گریه میکرد که میرفتم توی حیاط گوشام رو محکم میگرفتم بعد که آروم میشد مادرم صدام میکرد .

خلاصه ملیکا شش ماهش که شد مادرم میدونست ازش خوشم نمیاد از دختر عمو بزرگم خواهش کرد بیاد مواظبش باشه بعد من رفتم خونه مادربزرگم کنار ما بود بعد از چند ساعت رفتم خونه یک چیزی بیارم دیدم داره گریه میکنه بغل دختر عموم بی توجه بهش رفتم سر یخچال چیزی رو که میخواستم برداشتم و از جلوسون رد شدم ساکت شده بود از خونه که خارج شدم دختر عموم بلند صدام کرد گفت چقدر بی رحمی تو رو دید ساکت شد از در رفتی بیرون دوباره زد زیر گریه بیا بغلش کن اونجا بود که برای اولین بار مهرش به دلم نشست که نشست وقتی بچه تر بود محبتم اینقدر بهش عمیق بود که گاهی فقط به چشماش فکر میکردم دلم ضعف میرفت الان که بزرگتر شده مدام باید بهش تذکر بدم گاهی آروم گاهی با فریاد گاهی با بی محلی انقدر روی تربیت و کارهاش حساسم که خودم تعجب میکنم ولی میبینم چقدر همین تذکراتم موثر بوده و چقدر دختر مودب و با شخصیتی شده و این حس خوبی بهم میده هر چند خودش احساس میکنم دارم اذیتش میکنم ولی فقط خودم میدونم دارم چکار میکنم جالبیش اینه که پدر مادرم اصلا توی روابطمون دخالت نمی کنند.

امشب دعواش کردم نیم ساعت توی اتاق گریه میکرد هر لحظه دلم میخواست برم آرومش کنم ولی میدونستم اینبار که برم دفعه بد چیز بدتری تحویل میگیرم بعد عذاب وجدان میگیرم ولی میدونم اگر کارم اشتباه بود اولین کسی که مانعم بود پدرم بود.

معقتدم الان به خاطر کار اشتباهش گریه کنه بهتره تا چند سال دیگه به خاطر همین کارها زندگیش به باد بره تنها چیزی که هنوز نتونستم بهش یاد بدم منظم بودن و تمرکز داشتن امروز بهش گفتم نمکدون بیار رفته کتری آورده!